Nazwa funkcji (API) DB2 CLI która spowodowała błąd jest dołączana do komunikatu o błędzie otrzymywanego przy użyciu funkcji SQLGetDiagRec() lub SQLError(). Nazwa funkcji jest umieszczana w nawiasach klamrowych { }.
Na przykład
[IBM][CLI Driver]" CLIxxxx: < text > SQLSTATE=XXXXX {SQLGetData}"
Ten parametr jest przydatny tylko przy usuwaniu błędów.
Ta opcja umożliwia włączenie lub wyłączenie możliwości asynchronicznego wykonywania zapytań. Korzyść z takiego ustawienia mogą odnieść tylko aplikacje które zostały napisane, tak aby korzystały z zalet tej cechy. Opcję tę należy wyłączyć tylko wtedy, gdy jej włączenie powoduje nieprawidłowe działanie aplikacji. Parametr ten znajduje się w sekcji pliku db2cli.ini związanej ze źródłem danych i ma następującą składnię.
Uwaga: | Sterownik CLI/ODBC będzie działał tak jak w poprzednich wersjach DB2, które nie obsługiwały asynchronicznej technologii ODBC. |
Ta opcja pozwala określić, czy binarne typy danych ODBC (SQL_BINARY, SQL_VARBINARY, SQL_LONGVARBINARY i SQL_BLOB) będą drukowane jako binarne. Systemy zarządzania bazami danych (DBMS) IBM obsługują kolumny z danymi typu binarnego przez definiowanie kolumn typu CHAR, VARCHAR i LONG VARCHAR z atrybutem FOR BIT DATA. DB2 Universal Database obsługuje także dane binarne za pośrednictwem typ danych BLOB (są one w tym wypadku odwzorowywane na typ CLOB).
Użytkownik może być zmuszony do włączenia tej opcji, jeśli korzysta z aplikacji DB2 wersja 1, które wczytują dane typu (LONG) (VAR) CHAR do buforu SQL_C_CHAR. W DB2 wersja 1 dane są przenoszone do buforu SQL_C_CHAR bez zmian; poczynając od DB2 wersja 2 dane są konwertowane: każda cyfra szesnastkowa na jeden znak ASCII.
Jeśli wszystkie dane zdefiniowane jako FOR BIT DATA lub BLOB na pewno zawierają tylko dane znakowe, aplikacja zaś nie jest w stanie wyświetlać kolumn danych binarnych, należy ustawić parametr BITDATA = 0.
Jeśli wartość ta NIE jest liczbą całkowitą z przedziału od 3 do 30, to zostanie użyta wartość domyślna i nie będzie wyświetlane żadne ostrzeżenie, ani komunikat o błędzie.
Parametr ten jest używany w celu zwiększenia liczby sekcji dla instrukcji języka SQL w aplikacjach środowiska CLI/ODBC. Jeśli zostanie użyty, administrator powinien powiązać w sposób jawny wymagane pliki powiązań CLI z opcją powiązania CLIPKG. Ponadto, plik db2cli.ini znajdujący się na serwerze (dotyczy DB2 UDB V6.1 lub następnych na platformach UNIX lub Intel) musi być zaktualizowany tą samą wartością CLIPKG.
Ustawienie to dotyczy tylko dużych paczek (zawierających 364 sekcje). Liczba małych paczek (zawierających 64 sekcje) wynosi 3 i nie może być zmieniana.
Zaleca się zwiększanie liczby sekcji w sposób niezbędny do uruchomienia aplikacji w miarę jak paczki zajmują miejsce w bazie danych.
Katalog DB2 ODBC umożliwia zwiększenie wydajności wywołań schematów dla list tabel w aplikacjach ODBC, które łączą się z systemami DBMS hostów za pośrednictwem DB2 Connect.
Katalog DB2 ODBC utworzony i obsługiwany w systemie DBMS hosta zawiera wiersze reprezentujące obiekty zdefiniowane w rzeczywistym katalogu DB2, ale zawierają one tylko kolumny niezbędne do obsługi operacji ODBC. Tabele znajdujące się w katalogu DB2 ODBC są wstępnie dołączane i specyficznie indeksowane w celu umożliwienia szybkiego dostępu do katalogu aplikacjom ODBC.
Administratorzy systemów mogą tworzyć kilka widoków katalogów DB2 ODBC, z których każdy zawiera tylko wiersze potrzebne danej grupie użytkowników. Każdy użytkownik może wybrać widok katalogów DB2 ODBC, z którego chce korzystać (ustawiając ten parametr).
Ustawienie parametru CLISCHEMA jest całkowicie przezroczyste dla aplikacji ODBC; opcji tej można żyć z dowolną aplikacją ODBC.
Chociaż ten parametr działa podobnie jak parametr SYSSCHEMA, należy używać parametru CLISCHEMA (jeśli jest to możliwe).
CLISCHEMA zwiększa efektywność dostępu do danych: zdefiniowane przez użytkownika tabele użyte z SYSSCHEMA były lustrzanym odbiciem tabel katalogów DB2, a sterownik ODBC nadal musiał łączyć wiersze z kilku tabel, aby wygenerować informacje wymagane przez użytkownika ODBC. Używanie CLISCHEMA zmniejsza także rywalizację o tabele katalogów.
Używany do określania docelowego węzła logicznego serwera partycji baz danych DB2 Extended Enterprise Edition z którym ma być nawiązane połączenie. Ten parametr (lub ustawienie atrybutu) nadpisuje wartość zmiennej środowiskowej DB2NODE. Może to być:
Jeśli zmienna nie została ustawiona, domyślnie docelowym węzłem logicznym jest węzeł logiczny o porcie równym 0, zdefiniowany na komputerze.
Ta opcja umożliwia ustawienie domyślnego typu połączenia.
Ten parametr określa ścieżkę stosowaną przy rozstrzyganiu odniesień do funkcji i typów danych, które są używane w dynamicznych instrukcjach SQL. Jest to lista składająca się z jednej lub większej liczby nazw schematów, ujętych w cudzysłowy i oddzielonych przecinkami.
Wartością domyślną jest "SYSIBM","SYSFUN",X gdzie X jest wartością rejestru specjalnego USER ograniczoną podwójnymi cudzysłowami. Schemat SYSIBM nie musi być podany. Jeśli nie jest on zawarty w ścieżce funkcji, system przyjmuje, że jest to pierwszy schemat.
Ten parametr jest wykorzystywany w procesie wyboru niekwalifikowanych odwołań do funkcji, które mogły zostać zdefiniowane w schemacie innym niż bieżący schemat użytkownika. Kolejność nazw schematów określa kolejność, w jakiej będą wybierane nazwy funkcji. Więcej informacji na temat wyboru funkcji można znaleźć w SQL Reference.
Opcja ta spowoduje wydanie komendy "SET CURRENT PACKAGESET schema" po każdym połączeniu z bazą danych. Domyślnie instrukcja ta nie jest dołączana.
Instrukcja ustawia nazwę schematu (identyfikator kolekcji), który będzie wykorzystywany do wyboru pakietu używanego w kolejnych instrukcjach SQL.
Aplikacje CLI/ODBC używają dynamicznych instrukcji SQL. Za pomocą tej opcji można sterować uprawnieniami potrzebnymi do uruchomienia następujących instrukcji:
Instrukcje SQL z aplikacji CLI/ODBC będą teraz działać z podanym schematem i będą korzystać ze zdefiniowanych tam uprawnień.
Więcej informacji na temat komendy SET CURRENT PACKAGESET można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Informacje na temat tabel podsumowań i instrukcji SET CURRENT REFRESH AGE można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Ten parametr może mieć jedną z następujących wartości:
Jeśli opcja ta została włączona, po pomyślnym połączeniu do systemu zarządzania bazami danych (DBMS) wysyłana jest instrukcja SET CURRENT SCHEMA. Umożliwia to użytkownikowi lub aplikacji nadawanie nazw obiektom SQL bez konieczności kwalifikowania ich nazwą schematu.
Więcej informacji na temat instrukcji SET CURRENT SCHEMA można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Jeśli opcja ta została włączona, po pomyślnym połączeniu z systemem zarządzania bazą danych (DBMS) wysyłana jest instrukcja SET CURRENT SQLID. Umożliwia to użytkownikowi końcowemu nazwanie obiektów SQL bez konieczności kwalifikowania ich nazwą schematu.
Ta opcja steruje efektem zakończenia transakcji na otwartych kursorach.
Uwaga: | Kursory są niszczone zawsze po wycofaniu transakcji. |
Ta opcja wpływa na wyniki zwracane przez instrukcję SQLGetInfo() wywołaną z parametrem SQL_CURSOR_COMMIT_BEHAVIOR lub SQL_CURSOR_ROLLBACK_BEHAVIOR. Wartość CURSORHOLD jest ignorowana przy połączeniu z DB2 for VSE & VM, który nie obsługuje kursorów wstrzymywanych.
Można wykorzystać tę opcję do zwiększenia wydajności. Można ustawić ją na brak wstrzymywania kursora (0), jeśli zachodzi pewność, że:
System zarządzania bazą danych (DBMS) będzie działał efektywniej, gdyż zasoby muszą być obsługiwane po zakończeniu transakcji.
Podczas używania File DSN należy użyć tej opcji do określenia bazy danych znajdującej się na serwerze, z którą będzie ustanawiane połączenie. Ta wartość nie ma nic wspólnego z żadnym aliasem bazy danych określonym na kliencie, musi być ustawiona na nazwę bazy danych na samym serwerze.
Ustawienie to jest brane pod uwagę tylko wtedy, gdy opcja PROTOCOL ustawiona jest na TCPIP.
Ta opcja informuje interfejs DB2 CLI o używanej wersji bramy DB2 Connect lub DB2 DDCS. Sterownik CLI może wykorzystać tę informację w celu zmaksymalizowania interakcji ze źródłem danych (na przykład udostępniając procedury zapisane w bazie, tworzące wiele tabel wynikowych).
5 = Wskazuje, że używana będzie wersja 5 bramy DB2 Connect (domyślne).
2 = Wskazuje, że używana będzie wersja 2 bramy DB2 DDCS.
Ta opcja ma zastosowanie tylko na serwerach DB2 wersja 5.2 lub nowszych. Jeśli podano jakąkolwiek wartość różną od 0 (wartość domyślna), to po pomyślnym połączeniu z bazą danych, interfejs DB2 CLI wyda następującą instrukcję SQL:
SET CURRENT DEGREE wartość
Określenie poziomu równoległości podczas wykonywania instrukcji SQL. Jeśli zamiast wartości wpisze się ANY, poziom równoległości zostanie określony przez menedżera baz danych.
Więcej informacji można znaleźć w opisie instrukcji SET, który można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Ta opcja określa, czy interfejs DB2 CLI będzie wyświetlał okno dialogowe, aby poinformować o oszacowaniach zwróconych przez optymalizator DB2 po zakończeniu przygotowania instrukcji zapytania.
W oknie graficznym zostaną wyświetlone oszacowania optymalizatora wraz z przyciskami, które umożliwiają użytkownikom podjęcie decyzji, czy chcą kontynuować kolejne wykonania tego zapytania, czy zrezygnować z zapytania.
Zalecaną wartością dla DB2ESTIMATE jest 60000.
Opcja ta jest istotna tylko podczas połączenia z bazą danych DB2 wersja 2 lub nowsza. Aby okno mogło zostać wyświetlone na ekranie, aplikacja musi mieć interfejs graficzny.
Jeśli opcja ta jest używana, opcja DB2 CLI/ODBC DEFERREDPREPARE jest nieaktywna.
Ten parametr określa, czy serwer będzie generował obraz wyjaśnień/lub tabelę informacyjną wyjaśnień.
Do serwera zostaną wysłane instrukcje 'SET CURRENT EXPLAIN SNAPSHOT=NO' i 'SET CURRENT EXPLAIN MODE=NO' w celu wyłączenia zarówno funkcji przechwytywania obrazu wyjaśnień, jak i tabeli informacyjnej wyjaśnień.
Do serwera zostaną wysłane instrukcje 'SET CURRENT EXPLAIN SNAPSHOT=YES' i 'SET CURRENT EXPLAIN MODE=NO' w celu włączenia funkcji przechwytywania obrazu wyjaśnień i wyłączenia funkcji przechwytywania tabeli informacyjnej wyjaśnień.
Do serwera zostaną wysłane instrukcje 'SET CURRENT EXPLAIN MODE=YES' i 'SET CURRENT EXPLAIN SNAPSHOT=NO' w celu włączenia funkcji tabeli informacyjnej wyjaśnień i wyłączenia funkcji przechwytywania obrazu wyjaśnień.
Do serwera zostaną wysłane instrukcje 'SET CURRENT EXPLAIN MODE=YES' i 'SET CURRENT EXPLAIN SNAPSHOT=YES' w celu włączenia zarówno funkcji przechwytywania obrazu wyjaśnień, jak i tabeli informacyjnej wyjaśnień.
Informacje Explain są zapisywane do tabel wyjaśnień, które muszą być utworzone przed ich wygenerowaniem. Więcej informacji na temat tabel można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Bieżący ID autoryzowanego użytkownika musi mieć uprawnienie INSERT do tabeli wyjaśnień.
Opcja 1 jest poprawna jedynie przy połączeniu z bazą danych DB2 Common Server wersja 2.1.0 lub nowsza; opcje 2 i 3 są poprawne przy połączeniu z bazą danych DB2 Common Server wersja 2.1.1 lub nowsza.
Jeśli opcja ta jest włączona, interfejs DB2 CLI wyda po nawiązaniu połączenia następującą instrukcję SQL:
SET CURRENT QUERY OPTIMIZATION liczba dodatnia
Określa ona poziom optymalizacji zapytań, na którym powinien działać optymalizator podczas przetwarzania zapytań SQL. Więcej informacji na temat dostępnych poziomów optymalizacji można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Ten parametr umożliwia korzystanie z nazw źródeł danych dłuższych niż 8 znaków jednobajtowych. Nazwa źródła danych (DSN) jest to nazwa zawarta w nawiasach kwadratowych, która określa nagłówek sesji w pliku db2cli.ini (na platformach, na których jest to plik ASCII). Zazwyczaj ten nagłówek jest aliasem bazy danych, który może mieć maksymalnie 8 znaków. Użytkownik, który chciałby odwoływać się do źródła danych przy użyciu dłuższej, znaczącej nazwy, może umieścić dłuższą nazwę w nagłówku sekcji i ustawić wartość omawianego parametru na alias bazy danych użyty w komendzie CATALOG. Oto przykład:
; Długa nazwa jest odwzorowywana na alias bazy danych zawierający 8 znaków jednobajtowych [MojaZnaczącaNazwa] DBALIAS=DB2DBT10
Użytkownik końcowy może przy połączeniu wpisać jako nazwę źródła danych [MojaZnaczącaNazwa], mimo że rzeczywistym aliasem bazy danych jest DB2DBT10.
W środowisku ODBC w 16-bitowym systemie Windows długi alias (dbname) należy zaktualizować także w odpowiednim wierszu w sekcji [ODBC DATA SOURCES] pliku ODBC.INI.
< alias >=IBM DB2 ODBC DRIVER
Ta opcja jest używana tylko przy połączeniach z DB2 for MVS/ESA i tylko wtedy, gdy aplikacja żąda informacji zawartych w katalogu tabeli (podstawowej). Jeśli w podsystemie DB2 for MVS/ESA istnieje wiele tabel, można podać nazwę-bd, aby skrócić czas potrzebny aplikacji na zapytanie o informację zawarte w tabeli i zmniejszyć liczbę tabel przeglądanych przez aplikację.
Jeśli ta opcja została włączona, instrukcja IN DATABASE dbname zostanie dodana do różnych instrukcji, takich jak CREATE TABLE.
Wartość ta jest odwzorowaniem kolumny DBNAME w tabelach katalogów systemowych DB2 for MVS/ESA. Jeśli nie zostanie podana żadna wartość lub jeśli widoki, synonimy, tabel systemowych lub aliasy są także podane za pośrednictwem TABLETYPE, ograniczona zostanie tylko informacja o tabeli; widoki, aliasy i synonimy nie są ograniczone przez DBNAME. W celu dalszego ograniczenia zwracanej informacji o tabeli, można tej komendy użyć w połączeniu z SCHEMALIST i TABLETYPE.
Ta opcja można być używana tylko tymczasowo; zamiast niej powinna być używana tabela katalogów procedur zapisanych w bazie. Więcej informacji można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Biblioteka wskazana przez tę opcję będzie używana w przypadku wszystkich wywołań procedur zapisanych w bazie, dla których nie podano jawnie biblioteki. Ponieważ podawane jest położenie na serwerze, należy użyć formatu ścieżki obowiązującego w systemie operacyjnym serwera, a nie klienta. Więcej informacji można znaleźć w opisie instrukcji CALL, który można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Na przykład, jeśli procedury zapisane w bazie znajdują się na serwerze w katalogu d:\terry\proclib\comstor, należy ustawić DEFAULTPROCLIBRARY na d:\terry\proclib\comstor, a następnie wywołać procedurę func, nie podając biblioteki. W wyniku tego zostanie przesłana instrukcja SQL:
CALL d:\terry\proclib\comstor!func
Odracza wysłanie żądania PREPARE do czasu wydania odpowiedniego żądania wykonania. Te dwa żądania są łączone w jeden przekaz komenda/odpowiedź (zamiast dwu) w celu zmniejszenia ruchu w sieci i polepszenia wydajności.
Ustawienie domyślne jest inne niż w DB2 wersja 2. Odroczone przygotowanie jest teraz wartością domyślną i w razie potrzeby musi być jawnie wyłączone.
Jeśli docelowa baza danych serwera DB2 Common Server lub brama usług DDCS nie obsługują odroczonego przygotowania, klient wyłącza odroczone przygotowanie dla tego połączenia.
Uwaga: | Jeśli odroczone przygotowanie jest włączone, oszacowania wierszy i kosztów zwracane w polach SQLERRD(3) i SQLERRD(4) obszaru komunikacyjnego SQL instrukcji PREPARE mogą stać się zerowe. Może to zainteresować użytkowników, którzy chcą używać tych wartości przy podejmowaniu decyzji o kontynuacji lub zaniechaniu instrukcji SQL. |
Ta opcja jest wyłączona, jeśli wartość opcji CLI/ODBC DB2ESTIMATE jest różna od zera.
Sterownik CLI/ODBC jest w stanie obsługiwać wiele współbieżnych wątków.
Ta opcja pozwala włączyć lub wyłączyć obsługę wielu wątków.
Jeśli wielowątkowość jest wyłączona, wówczas wszystkie odwołania do wszystkich wątków będą szeregowane na poziomie procesu. Ustawienia tego należy używać dla wielowątkowych aplikacji, które wymagają szeregowego zachowania DB2 wersja 2.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Ta opcja określa, czy po wysłaniu do klienta ostatniego rekordu, tymczasowy kursor na serwerze może być automatycznie zamykany bez zamykania kursora na kliencie.
Eliminuje to konieczność wysyłania przez sterownik CLI/ODBC jednego żądania sieciowego: nie musi on wydawać instrukcji jawnego zamknięcia kursora, ponieważ wie, że został on już zamknięty.
Włączenie tej opcji przyśpieszy działanie aplikacji korzystających z wielu małych tabel wynikowych.
Opcja EARLYCLOSE nie jest używana, jeśli zachodzi jeden z następujących warunków:
Uwaga: | Chociaż opcję tę można włączyć w dowolnej chwili, używana jest wartość z momentu wykonania instrukcji (otwierania kursora). |
Ta opcja może być użyta do zmniejszenia ilości informacji zwracanych wtedy, gdy aplikacja otrzymuje listę uprawnień do tabeli w bazie danych lub do kolumn w tabeli. Podana lista identyfikatorów uprawnień działa jak filtr; zwracane są jedynie tabele lub kolumny, DO których te identyfikatory posiadają uprawnienia.
Należy ustawić tę opcję na listę zawierającą jeden lub więcej identyfikatorów, którym nadano uprawnienia; identyfikatory należy ująć w apostrofy i oddzielić przecinkami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
GRANTEELIST=" 'USER1', 'USER2', 'USER8' "
W powyższym przykładzie, jeśli aplikacja otrzymuje listę uprawnień do podanej tabeli, zostaną zwrócone tylko te kolumny, DO których użytkownicy USER1, USER2 lub USER8 mają uprawnienia.
Ta opcja może być użyta do zmniejszenia ilości informacji zwracanych, gdy aplikacja otrzymuje listę uprawnień do tabel w bazie danych lub do kolumn w tabeli. Podana lista identyfikatorów uprawnień działa jak filtr; zwracane są jedynie tabele lub kolumny, które posiadają uprawnienia nadane PRZEZ użytkowników o tych identyfikatorach.
Ustaw tę opcję na listę zawierającą jeden lub więcej identyfikatorów, które nadały uprawnienia, ujętych w apostrofy i oddzielonych przecinkami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
GRANTORLIST=" 'USER1', 'USER2', 'USER8' "
Jeśli w powyższym przykładzie aplikacja otrzymuje listę uprawnień dla podanej tabeli, zostaną zwrócone tylko te kolumny, którym uprawnienia zostały nadane PRZEZ użytkowników USER1, USER2 lub USER8.
Ta opcja steruje zwracaniem przez aplikację dwóch powiązanych ze sobą informacji:
Przy domyślnym ustawieniu GRAPHIC nie jest zwracane, ponieważ wiele gotowych aplikacji nie rozpoznaje tego typu danych i nie potrafi zapewnić im odpowiedniej obsługi.
Opcja ta w połączeniu z opcją SERVICENAME określa wymagane atrybuty dla połączenia TCP/IP tworzonego między komputerem klienta a serwerem z uruchomionym produktem DB2. Te dwie wartości są brane pod uwagę tylko wtedy, gdy opcja PROTOCOL ustawiona jest na TCPIP.
Należy określić nazwę hosta systemu serwera lub jego adres IP.
W rzadkich przypadkach aplikacja nie obsługuje poprawnie komunikatów z ostrzeżeniami. Tej opcji można użyć do zaznaczenia, że ostrzeżenia menedżera baz danych nie powinny być przekazywane aplikacji.
Opcja ta może być używana samodzielnie lub w połączeniu z parametrem CLI/ODBC WARNINGLIST.
W niektórych przypadkach aplikacja może nie obsłużyć we właściwy sposób komunikatów o ostrzeżeniach, ale nie ignoruje ich wszystkich. Ten parametr może zostać użyty do zaznaczenia, które ostrzeżenia nie powinny być przekazywane do aplikacji. Parametr IGNOREWARNINGS powinien być użyty, jeśli ostrzeżenia menedżera baz danych mają być ignorowane.
Jeśli sqlstate dołączono zarówno do IGNOREWARNLIST jak i do WARNINGLIST, w obu przypadkach zostanie ono zignorowane.
Każdy parametr sqlstate musi być wpisany wielkimi literami i ujęty w apostrofy oraz oddzielony od innych przecinkami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
IGNOREWARNLIST="'01000', '01004','01504'"
0 = Połączenia z bazami danych nie są przechowywane w pamięci podręcznej (wartość domyślna).
Ustawienie tej opcji na wartość większą od zera może przyśpieszyć działanie aplikacji, które często łączą się i rozłączają z tą samą bazą danych, używając tych samych informacji o połączeniu.
Zamiast zamykać połączenie za każdym razem, a następnie otwierać je ponownie, sterownik CLI/ODBC utrzymuje to połączenie otwarte i w pamięci podręcznej przechowuje o nim informacje. Gdy po raz drugi pojawia się żądanie połączenia z tą samą bazą danych, wykorzystywana jest istniejąca informacja o połączeniu. Zmniejsza to ruch w sieci oraz oszczędza czas i zasoby potrzebne do zamknięcia pierwszego połączenia i ponownego otwarcia drugiego.
Ustawiona dla tej opcji wartość określa liczbę połączeń z bazą danych, które będą przechowywane w pamięci podręcznej. Mimo że wartość ta jest ograniczona jedynie zasobami systemowymi, dla aplikacji najczęściej wystarczająca jest wartość 1 lub 2.
Domyślnie w pamięci podręcznej zapamiętywane są uchwyty pięciu instrukcji. Gdy uchwyt instrukcji jest zamykany, pamięć użyta dla tego uchwytu nie jest zwalniana, lecz przydzielana jako pamięć dla następnego uchwytu instrukcji.
Wartość tego parametru określa liczbę uchwytów instrukcji, które będą przechowywane w pamięci podręcznej. Można jej nadać wartość mniejszą niż 5, aby jawnie zmniejszyć ilość pamięci używanej przez pamięć podręczną instrukcji. Można jej nadać wartość większą niż 5, aby zwiększyć wydajność aplikacji, które otwierają, zamykają i ponownie otwierają duże zbiory instrukcji.
Maksymalna liczba przechowywanych uchwytów instrukcji jest określona przez zasoby systemu.
Parametr ten przesłania wartość 2 GB (1 GB dla DBCLOB), która jest zwracana przez funkcję SQLGetTypeInfo() dla kolumny COLUMN_SIZE, dla typów danych SQL: SQL_CLOB, SQL_BLOB i SQL_DBCLOB. Następujące po niej instrukcje CREATE TABLE zawierające kolumny LOB, będą używały nowej wartości zamiast wartości domyślnej.
Ta opcja informuje interfejs DB2 CLI, jakich typów danych oczekuje
aplikacja podczas pracy z bazą danych, zawierającą kolumny dużych obiektów
(LOB).
Typ danych bazy | Duże obiekty LOB (0 wartość domyślna) | Długie typy danych (1) |
---|---|---|
CLOB | SQL_CLOB | SQL_LONGVARCHAR |
BLOB | SQL_BLOB | SQL_LONGVARBINARY |
DBCLOB | SQL_DBCLOB | SQL_LONGVARGRAPHIC |
Ta opcja jest użyteczna podczas uruchamiania aplikacji ODBC, które nie potrafią obsługiwać danych typu LOB (duże obiekty).
Opcja DB2 CLI/ODBC LOBMAXCOLUMNSIZE może być użyta w połączeniu z tą opcją do zmniejszenia domyślnej wielkości zadeklarowanej dla danych.
Ta opcja wykorzystywana jest do podania maksymalnej liczby połączeń dla każdej aplikacji CLI/ODBC. Może być sposobem ograniczania przez administratora maksymalnej liczby połączeń aplikacji. Wartości 0 można użyć do oznaczania braku ograniczeń; wtedy aplikacja może otworzyć tyle połączeń, na ile pozwalają zasoby systemowe.
Jeśli na platformach OS/2 i WIN32 (Windows NT i Windows 95) stosowany jest protokół NetBIOS, wartość ta odpowiada liczbie połączeń (sesji NetBIOS), które będą używane równocześnie przez aplikację. Zakres wartości dla OS/2 NetBIOS wynosi od 1 do 254. Wartość 0 (wartość domyślna) powoduje zarezerwowanie 5 połączeń. Zarezerwowanych sesji NetBIOS nie mogą używać inne aplikacje. Liczba połączeń podana w tym parametrze będzie się odnosić do każdego adaptera używanego przez protokół NetBIOS DB2 do połączeń ze zdalnym serwerem (numer adaptera jest podany w katalogu węzłów dla węzła NetBIOS).
Ustawia tryb CONNECT na SHARE lub EXCLUSIVE. Jeśli w czasie nawiązywania połączenia aplikacja ustawia tryb, opisywana wartość jest ignorowana. Domyślnym trybem jest SHARE.
Uwaga: | EXCLUSIVE nie jest dozwolone dla połączeń DRDA. Więcej informacji na temat instrukcji CONNECT można znaleźć w podręczniku SQL Reference. |
Ta opcja umożliwia określenie, jak żądania SQLConnect() są odwzorowywane na fizyczne połączenia z bazą danych.
Jeśli wartość MULTICONNECT jest równa 0, obsługa wielu wątków musi być wyłączona przy użyciu parametru DISABLEMULTITHREAD.
Uwaga: | Jeśli opcja MULTICONNECT jest wyłączona, wówczas wszystkie instrukcje są wykonywane podczas tego samego połączenia, a co za tym idzie, w ramach tej samej transakcji. Oznacza to, że wycofanie zmian (rollback) spowoduje wycofanie wszystkich instrukcji z wszystkich połączeń. Przed użyciem tej opcji należy się upewnić, czy aplikacja została zaprojektowana do pracy z wyłączonym MULTICONNECT, w przeciwnym wypadku aplikacja może działać niepoprawnie. |
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Ta opcja dopisuje do każdej instrukcji wyboru klauzulę "OPTIMIZE FOR n ROWS", gdzie n jest dodatnią liczbą całkowitą. Jeśli opcja będzie ustawiona na 0 (wartość domyślna), klauzula nie będzie dopisywana.
Więcej informacji na temat efektu działania klauzuli OPTIMIZE FOR n ROWS można znaleźć w podręczniku Administration Guide.
Jeśli włączono OPTIMIZESQLCOLUMNS (ustawiono wartość 1), wszystkie wywołania SQLColumns() zostaną zoptymalizowane, jeśli jako nazwa kolumny zostanie podana jawna (bez określania maski) nazwa schematu, nazwa tabeli oraz % (wszystkie kolumny). Sterownik DB2 CLI/ODBC zoptymalizuje to wywołanie, tak aby tabele systemowe nie były przeglądane Jeśli wywołanie zostanie zoptymalizowane, to nie zostaną zwrócone informacje COLUMN_DEF (zawierające domyślny łańcuch dla kolumn). Przy połączeniu z bazą danych AS/400 dane zwracane przez SQLColumns() dla kolumn, które mają typ danych NUMERIC, będą niepoprawne. Jeśli aplikacja nie potrzebuje tych danych, może włączyć optymalizację w celu zwiększenia wydajności.
Jeśli aplikacja potrzebuje danych COLUMN_DEF, wartość OPTIMIZESQLCOLUMNS powinna być ustawiona na 0. Jest to wartość domyślna.
Ten parametr określa, czy stosować poprawki dla znanych problemów z aplikacjami ODBC. Możliwe jest nieużywanie żadnych poprawek, użycie jednej lub wielu poprawek. Wartości tego parametru są stosowane łącznie z wartościami parametru PATCH2.
Korzystając z notesu Ustawienia DB2 CLI/ODBC (CLI/ODBC Settings), można wybrać jedną lub kilka poprawek, które mają być używane. Jeśli ustawiamy wartości od razu w pliku db2cli.ini i chcemy używać wielu poprawek równocześnie, należy dodać ich wartości w celu obliczenia wartości parametru. Na przykład, jeśli chcemy używać poprawek 1, 4 i 8, należy wpisać PATCH1=13.
Notes Ustawienia DB2 CLI/ODBC zawiera listę wartości. Aby uzyskać informacje o sposobie jej aktualizacji należy wybrać folder Usługi w folderze DB2. Informacje te znajdują się także w pliku README (Jeśli dla danej platformy nie ma żadnych poprawek, w pliku README nie będzie żadnych poprawek).
Ten parametr określa, czy stosować poprawki dla znanych problemów z aplikacjami CLI/ODBC. Możliwe jest nieużywanie żadnych poprawek, użycie jednej lub wielu poprawek. Wartości tego parametru są stosowane łącznie z wartościami parametru PATCH1.
Jeśli podaje się wiele wartości, powinny one być oddzielone przecinkami i ujęte w apostrofy (w odróżnieniu od opcji PATCH1, gdzie wartości były dodawane i wykorzystywana była ich suma).
Aby ustawić wartości PATCH2 na 3, 4 i 8, należy wpisać:
PATCH2="3, 4, 8"
Wartości PATCH2 znajdują się w pliku README. (Jeśli dla danej platformy nie ma żadnych poprawek, w pliku README nie będzie żadnych wartości poprawek).
Wyświetlanie okna komunikatu za każdym razem, gdy interfejs DB2 CLI wygeneruje błąd, który może być odczytany przy użyciu funkcji SQLGetDiagRec() lub SQLError(). Jest to przydatne podczas usuwania błędów z programu, który nie zgłasza ich użytkownikowi.
TCP/IP jest jedynym obsługiwanym protokołem podczas korzystania z File DSN. Opcję należy ustawić na łańcuch TCPIP (bez ukośnika).
Jeśli opcja ta jest ustawiona, to muszą być także ustawione następujące opcje:
Podane hasło będzie używane, jeśli aplikacja w momencie połączenia nie poda innego hasła.
Jest ono przechowywane jako jawny tekst i dlatego nie zapewnia ochrony.
Aplikacja może użyć funkcji SQLSetStmtAttr() do ustawienia atrybutu instrukcji SQL_ATTR_QUERY_TIMEOUT. Oznacza on liczbę sekund oczekiwania na wykonanie instrukcji SQL przed powrotem do aplikacji
Parametr konfiguracyjny QUERYTIMEOUTINTERVAL używany jest do wskazywania jak długo sterownik CLI powinien czekać między kolejnymi sprawdzeniami, aby stwierdzić, czy zapytanie zostało zakończone.
Przyjmijmy na przykład, że parametr SQL_ATTR_QUERY_TIMEOUT ustawiony jest na 25 sekund (przekroczenie czasu po oczekiwaniu przez 25 sekund), natomiast parametr QUERYTIMEOUTINTERVAL ustawiony jest na 10 sekund (sprawdzanie co 10 sekund). Zapytanie nie przekroczy czasu oczekiwania przez 30 sekund (pierwsze sprawdzenie PO 25 sekundach).
Może się zdarzyć, że parametr SQL_ATTR_QUERY_TIMEOUT ustawiony jest na zbyt małą wartość i zapytanie nie powinno (nie może) przekroczyć limitu czasu. Jeśli nie można zmodyfikować aplikacji (tzn. jest to aplikacja ODBC pochodząca od niezależnego dostawcy), wtedy wartość parametru QUERYTIMEOUTINTERVAL można ustawić na 0, dzięki czemu sterownik CLI będzie ignorować ustawienie parametru SQL_ATTR_QUERY_TIMEOUT.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Opcja SCHEMALIST jest używana w celu ustawienia wartości domyślnej na którą nałożone są większe ograniczenia, a co za tym idzie - zwiększenia wydajności tych aplikacji, które przeglądają wszystkie tabele systemu zarządzania bazami danych (DBMS).
Jeśli w bazie danych znajduje się duża liczba tabel, można podać listę schematów w celu skrócenia czasu potrzebnego aplikacji do zadania zapytania o informacje z tabeli i zmniejszenia liczby tabel przeglądanych przez aplikację. W nazwach schematów istotna jest wielkość liter, każda nazwa musi być ujęta w apostrofy, poszczególne nazwy zaś oddzielone przecinkami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
SCHEMALIST="'USER1','USER2','USER3'"
Dla DB2 for MVS/ESA na liście może się także znajdować CURRENT SQLID, jednak bez ujmowania w apostrofy, na przykład:
SCHEMALIST="'USER1',CURRENT SQLID,'USER3'"
Maksymalna długość łańcucha wynosi 256 znaków.
W celu dalszego ograniczenia liczby tabel, dla których zwracane są informacje, opcji tej można użyć w połączeniu z DBNAME i TABLETYPE.
Opcja ta w połączeniu z opcją HOSTNAME określa wymagane atrybuty dla połączenia TCP/IP tworzonego między komputerem klienta, a serwerem z uruchomionym produktem DB2. Te dwie wartości są brane pod uwagę tylko wtedy, gdy opcja PROTOCOL ustawiona jest na TCPIP.
Należy określić albo nazwę usługi systemu serwera lub jej numer portu.
Należy go używać w połączeniu z opcją POPUPMESSAGE. Zapobiega on wyświetlaniu przez interfejs DB2 CLI błędów związanych z podanymi stanami.
Każdy SQLSTATE musi być wpisany wielkimi literami i ujęty w apostrofy, poszczególne SQLSTATE powinny być oddzielone przecinkami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
SQLSTATEFILTER=" 'HY1090', '01504', '01508' "
Parametr ten używany jest do określenia nazwy pliku przechwytywania oraz opcjonalnie katalogu, w którym plik ten zostanie zapisany.
Więcej informacji na temat uruchamiania aplikacji CLI/ODBC jako aplikacji statycznego języka SQL zawiera opis parametru STATICMODE.
Parametr ten używany jest do określenia nazwy Static Profiliong Log File (pliku protokołu profilowania statycznego) oraz opcjonalnie katalogu, w którym plik ten zostanie zapisany.
Więcej informacji na temat uruchamiania aplikacji CLI/ODBC jako aplikacji statycznego języka SQL zawiera opis parametru STATICMODE.
Opcja ta pozwala określić w jaki sposób będą przetwarzane instrukcje języka SQL wydane przez aplikację CLI/ODBC dla tego DSN.
Więcej informacji na temat uruchamiania aplikacji CLI/ODBC jako statycznego języka SQL można znaleźć w podręczniku Uwagi do wydania i CLI Guide and Reference Dodatkowe informacje na ten temat dostępne są także w Internecie pod adresem http://www.ibm.com/software/data/db2/udb/staticcli
Parametr ten określa paczkę używaną podczas uruchamiania aplikacji w trybie Match Mode. Najpierw jednak za pomocą trybu przechwytywania (Capture Mode) należy utworzyć plik przechwytywania (Capture File).
Będzie użytych tylko siedem pierwszych znaków wskazanej nazwy paczki. W celu wskazania każdego poziomu odseparowania będzie użyty jednobajtowy przyrostek, zgodnie z następującym opisem:
Więcej informacji na temat uruchamiania aplikacji CLI/ODBC jako aplikacji statycznego języka SQL zawiera opis parametru STATICMODE.
Przy użyciu tej opcji można określić jak operacje zatwierdzania i wycofywania zmian są koordynowane między wieloma połączeniami bazy danych (DUOW). Ma to zastosowanie tylko wówczas, gdy jako domyślny typ połączenia podano Skoordynowane (CONNECTTYPE = 2).
Menedżer transakcji nie wykonuje zatwierdzania w dwu fazach, lecz do zatwierdzenia pracy wykonanej przez każdą bazę danych w transakcji dotyczącej wielu baz danych używane jest zatwierdzanie jednofazowe.
Konieczny jest menedżer transakcji, który potrafi koordynować dwufazowe zatwierdzanie między bazami danych.
Ta opcja wskazuje alternatywny schemat, który będzie wyszukiwany zamiast schematów SYSIBM (lub SYSTEM, QSYS2), gdy wykonywane są funkcje katalogowe DB2 CLI i ODBC w celu otrzymania informacji o katalogach systemowych.
Przy użyciu tych nazw schematów administrator systemu może zdefiniować
zbiór widoków, zawierający podzbiór wierszy dla każdego z następujących
katalogów systemowych:
DB2 Universal Database | DB2 for MVS/ESA | DB2 for VSE & VM | OS/400 | DB2 Universal Database for AS/400 |
---|---|---|---|---|
SYSTABLES | SYSTABLES | SYSCATALOG | SYSTABLES | SYSTABLES |
SYSCOLUMNS | SYSCOLUMNS | SYSCOLUMNS | SYSCOLUMNS | SYSCOLUMNS |
SYSINDEXES | SYSINDEXES | SYSINDEXES | SYSINDEXES | SYSINDEXES |
SYSTABAUTH | SYSTABAUTH | SYSTABAUTH |
| SYSCST |
SYSRELS | SYSRELS | SYSKEYCOLS |
| SYSKEYCST |
SYSDATATYPES | SYSSYNONYMS | SYSSYNONYMS |
| SYSCSTCOL |
SYSPROCEDURES | SYSKEYS | SYSKEYS |
| SYSKEYS |
SYSPROCPARMS | SYSCOLAUTH | SYSCOLAUTH |
| SYSREFCST |
| SYSFOREIGNKEYS |
|
|
|
| SYSPROCEDURES 1 |
|
|
|
| SYSDATABASE |
|
|
|
Na przykład, jeśli zbiór widoków dla tabel katalogu systemowego jest umieszczony w schemacie ACME, widokiem dla SYSIBM.SYSTABLES będzie ACME.SYSTABLES, a SYSSCHEMA powinien mieć wartość ACME.
Zdefiniowanie i używanie ograniczonych widoków dla katalogów systemowych zmniejsza liczbę tabel przeglądanych przez aplikację, co skraca czas potrzebny aplikacji na zapytanie o informacje na temat tabeli.
Jeśli nie podano żadnej wartości, wartością domyślną jest:
Ten parametr może być używany w połączeniu z SCHEMALIST i TABLETYPE (oraz DBNAME dla DB2 for MVS/ESA) w celu dalszego ograniczenia liczby tabel, dla których będą zwracane informacje.
Jeśli w bazie danych znajduje się duża liczba tabel, można podać listę typów tabel w celu skrócenia czasu potrzebnego aplikacji do zadania zapytania o informację o tabeli i zmniejszenia liczby tabel przeglądanych przez aplikację.
Można podać dowolną liczbę wartości. Każdy typ musi być ujęty w apostrofy, a poszczególne typy muszą być oddzielone przecinkami i pisane wielkimi literami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
TABLETYPE="'TABLE','VIEW'"
Ta opcja może być użyta w połączeniu z DBNAME i SCHEMALIST w celu dalszego ograniczenia liczby tabel, dla których będą zwracane informacje.
TABLETYPE ustawia domyślną wartość dla funkcji DB2 CLI, która wczytuje listę tabel, widoków, aliasów i synonimów w bazie danych. Jeśli aplikacja nie podaje typu tabeli przy wywołaniu funkcji i nie jest użyty ten parametr, wówczas zwracane są informacje o wszystkich typach tabelowych. Jeśli aplikacja ustawia wartość typu tabeli w wywołaniu funkcji, wówczas argument ten nadpisuje tę wartość parametru.
Jeśli TABLETYPE zawiera wartości inne niż TABLE, wówczas ustawienia parametru DBNAME nie mogą być używane do ograniczenia informacji dla danej bazy danych DB2 for MVS/ESA.
Podczas pracy z dużymi obiektami (CLOB, BLOB itd.) na komputerze klienta często tworzony jest plik tymczasowy do przechowywania tych danych. Używając tej opcji, można zdecydować o położeniu plików tymczasowych. Jeśli nic nie zostanie podane, używany będzie systemowy katalog tymczasowy.
Ten parametr znajduje się w sekcji pliku db2cli.ini związanej ze źródłem danych i ma następującą składnię.
Jeśli podana nazwa ścieżki będzie niepoprawna lub pliki tymczasowe nie będą mogły zostać w niej utworzone, wówczas przy próbie dostępu do dużych obiektów zostanie zwrócony SQLSTATE równy HY507.
Jeśli opcja ta jest włączona, zapisy śledzenia CLI/ODBC są dopisywane do pliku wskazanego przez parametr konfiguracyjny TRACEFILENAME lub do plików wskazanych przez parametr konfiguracyjny TRACEPATHNAME.
Na przykład, aby ustawić plik śledzenia CLI/ODBC, który będzie zapisywany na dysku po dodaniu każdego zapisu śledzenia, należy napisać:
[COMMON] TRACE=1 TRACEFILENAME=E:\TRACES\CLI\MONDAY.CLI TRACEFLUSH=1
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Jeśli opcja TRACECOMM jest włączona (1), dane dotyczące każdego żądania sieci zostaną dołączone do pliku śledzenia.
Tej opcji można używać tylko wówczas, gdy włączona jest opcja CLI/ODBC TRACE. Przykład znajduje się w opisie opcji TRACE.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i, co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Jeśli podany plik nie istnieje, zostanie utworzony; w przeciwnym wypadku informacje śledzenia będą dopisywane na końcu pliku.
Jeśli podana nazwa pliku jest błędna lub jeśli nie można go utworzyć lub zapisywać do niego informacji, informacje śledzenia nie będą zapisywane i nie zostanie zwrócony żaden komunikat.
Tej opcji można używać tylko wówczas, gdy włączona jest opcja TRACE. Zostanie ona włączona automatycznie po ustawieniu omawianej opcji w programie CLI/ODBC Configuration.
Przykład użycia różnych ustawień śledzenia znajduje się w opisie opcji TRACE. Jeśli opcja ta zostanie ustawiona to ignorowana jest opcja TRACEPATHNAME.
Śledzenie DB2 CLI powinno być używane tylko podczas testowania programu. Opcja ta powoduje spowolnienie działania sterownika CLI/ODBC, natomiast informacje związane ze śledzeniem mogą po dłuższym okresie czasu zajmować bardzo dużo miejsca.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i, co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Włączenie tej opcji (TRACEFLUSH = 1) wymusza zapis na dysk pliku śledzenia po każdym dodaniu zapisu śledzenia. Spowalnia to proces śledzenia, ale zapewnia, że każdy zapis śledzenia będzie zapisany na dysku przed przejściem aplikacji do następnej instrukcji.
Tej opcji można używać tylko wówczas, gdy włączona jest opcja CLI/ODBC TRACE. Przykład znajduje się w opisie opcji TRACE.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Wszystkie wątki i procesy, które używają tej samej biblioteki DLL lub biblioteki współużytkowanej, będą korzystały z oddzielnych plików śledzenia DB2 CLI/ODBC utworzonych w podanym katalogu.
Jeśli podana nazwa podkatalogu jest błędna lub jeśli niemożliwy jest zapis do podkatalogu, informacje śledzenia nie będą zapisywane i nie zostanie zwrócony żaden komunikat.
Tej opcji można używać tylko wówczas, gdy włączona jest opcja TRACE. Zostanie ona włączona automatycznie po ustawieniu omawianej opcji w programie CLI/ODBC Configuration.
Przykład użycia różnych ustawień śledzenia znajduje się w opisie opcji TRACE. Opcja ta zostanie zignorowana, jeśli użyto opcji DB2 CLI/ODBC TRACEFILENAME.
Śledzenie DB2 CLI powinno być używane tylko podczas testowania programu. Opcja ta powoduje spowolnienie działania sterownika CLI/ODBC, natomiast informacje związane ze śledzeniem mogą po dłuższym okresie czasu zajmować bardzo dużo miejsca.
(Ta opcja znajduje się w sekcji wspólnej pliku inicjującego i co za tym idzie, ma zastosowanie do wszystkich połączeń z DB2.)
Ustawia poziom odseparowania na:
Słowa w nawiasach są określeniami IBM dla równoważnych poziomów wyodrębnienia SQL92. Należy zauważyć, że bez zatwierdzania (no commit) nie jest poziomem wyodrębnienia SQL92 i jest obsługiwany tylko w DB2 Universal Database for AS/400. Więcej informacji na temat poziomów wyodrębnienia można znaleźć w podręczniku SQL Reference.
Ten parametr jest stosowany tylko wtedy, gdy używany jest domyślny poziom odseparowania. Ten parametr nie działa, jeśli aplikacja ma ustawiony specyficzny poziom odseparowania.
Podana wartość id-użytkownika jest używana, jeśli aplikacja nie poda identyfikatora użytkownika w momencie połączenia.
Opcja ta pozwala określić, czy znak podkreślenia "_" będzie używany jako znak zastępczy (zastępujący jeden znak lub brak znaku), czy też nie będzie miał żadnego specjalnego znaczenia. Ta opcja ma wpływ tylko na funkcje katalogów, które przyjmują łańcuchy wzorców poszukiwania.
Podkreślenie jest znakiem zastępującym dowolny znak lub brak znaku. Na przykład, jeśli dwie tabele są określone w sposób następujący:
CREATE TABLE "OWNER"."KEY_WORDS" (COL1 INT) CREATE TABLE "OWNER"."KEYWORDS" (COL1 INT)
Wywołanie funkcji katalogowej DB2 CLI zwracającej informację o tabeli (SQLTables()) zwróci obie te pozycje, jeśli "KEY_WORDS" zostanie podane jako argument wzorca wyszukiwania.
Podkreślenie jest traktowane jak zwykły znak. Jeśli dwie tabele zostaną zdefiniowane jak w powyższym przykładzie, SQLTables() zwróci jedynie pozycję "KEY_WORDS", jeśli "KEY_WORDS" zostanie podane jako argument we wzorcu wyszukiwania.
Ustawienie tej wartości na 0 może spowodować zwiększenie wydajności jeśli nazwy obiektów (takich jak właściciel, tabela, kolumna) w bazie danych zawierają podkreślenia.
Uwaga: | Ten parametr działa tylko na wspólnych serwerach DB2 do wersji 2.1. Dla następnych wersji oraz wszystkich pozostałych serwerów DB2 można używać klauzuli ESCAPE predykatu LIKE. Więcej informacji na temat klauzuli ESCAPE można znaleźć w podręczniku SQL Reference. |
Na ostrzeżenia można zamienić dowolną liczbę SQLSTATE, zwracanych jako błędy. Każdy stan musi być ujęty w apostrofy, poszczególne stany muszą być oddzielone przecinkami i pisane wielkimi literami. Cały łańcuch powinien być dodatkowo ujęty w cudzysłowy. Na przykład:
WARNINGLIST=" '01S02', 'HY090' "
Opcja ta może być używana w połączeniu z parametrem konfiguracyjnym IGNOREWARNINGS. Jeśli dla błędów, których rangę obniżono do ostrzeżeń, ustawi się także opcję IGNOREWARNINGS, wówczas błędy te nie będą w ogóle zgłaszane.